شکستن زير باران را خم ديوار ميفهمد

تمام حرف هاي خيس و تب دار نگاهم را

سکوت تلخ و گنگ و مبهم ديوار ميفهمد

سرود غصه ها را با دلي پر سوز ميخوانم

صداي زير آهم را بم ديوار ميفهمد

فشار بغض هاي آجري بر پشت چشمانم

تحمل را ستون محکم ديوار ميفهمد

من از وقتي که لبخندم ترک برداشت فهميدم

زبانم را شکاف پرغم ديوار ميفهمد

مسافر خسته ي من بار سفر رو بسته بود

تو خلوت آيينه ها به انتظار نشسته بود

مي خواست که از اينجا بره اما نمي دونست کجا

دلش پر از گلايه بود ولي نمي دونست چرا

دل که به جاده مي سپرد کسي اونو صدا نکرد

نگاه عاشقونه اي براي اون دعا نکرد

حالا ديگه تو غربتش ستاره سر نمي زنه

تو لحظه هاي بي کسيش پرنده پر نمي زنه

با کوله بار خستگي تو جاده هاي خاطره